Beeldende kunst | Het vinden van inspiratie
Inspiratie laat zich niet afdwingen
De drijfveer achter inspiratie is meestal nog persoonlijk ook
Vaak vragen mensen waar nu eigenlijk de inspiratie vandaan komt om weer aan een nieuw kunstwerk te beginnen. En het lijkt misschien vreemd, maar dat is nog helemaal geen vraag die zo heel gemakkelijk te beantwoorden is. Eigenlijk is inspiratie krijgen een combinatie van een aantal invloeden, die samen voor een productief resultaat zorgen. Wat nu precies inspireert verschilt van persoon tot persoon.
De voornaamste aanjagers van inspiratie zijn voor mijzelf:
- een bezoek aan een museum
- het lezen van een kunstboek
- een bezoek aan een galerie of kunstmarkt.
Websites en andere online zaken doen me niets
Dingen die voor mij echt niet werken zijn websites op het gebied van kunst. Om de een of andere reden doet dat me helemaal niets. Misschien omdat ik al in de websites zit vanaf 1996 en je het meeste dus wel gezien hebt? Misschien is het wat inconsequent als je wél allerlei boeken leest om inspiratie te krijgen. In beide gevallen gaat het om het bekijken van kunst vanaf een plaatje. En dat een plaatje niet de ideale manier is om een kunstwerk te doorgronden en te begrijpen is iets wat we allemaal wel weten, nietwaar? Galeries spreken me meer aan maar zijn meestal meer bezig om een bepaalde kunstenaar te promoten. Die kunstenaar moet je dan maar net aanspreken. Voor boeken geldt eigenlijk hetzelfde. En over het beoordelen van een kunstwerk vanaf een plaatje hebben we het al gehad.
Musea beginnen voor mij na 1850
Ik kom eigenlijk niet eens vaak in musea. En als ik er dan in eentje kom, is dat altijd kunst van de vorige en deze eeuw. Zeg maar na 1850. Middeleeuwse kunst is mooi qua techniek, zeker als je kijkt naar de beperkte technische mogelijkheden die men toen had. Maar middeleeuwse kunst werkt voor mij qua inspiratie niet echt. Ik word er niet warm of koud van. Pas vanaf de impressionisten, dus in 1800, begint de kunst voor mij pas te leven.
En wat is dan de reden van de selectieve bezoek?
Wat daar precies de reden van is, kan ik zelf niet eens echt zeggen. Waarschijnlijk toch een voorkeur voor licht en kleur. De klassieke kunst is vaak wat duister van aard. Dat had nu eenmaal de voorkeur in die tijd en dat is prima. Wie ben ik om daar iets negatiefs van te zeggen. Maar smaak is en blijft toch altijd een persoonlijke smaak. Ook de neiging om alles exact af te beelden spreekt niet meer aan.
Voor realisme maak ik wel een foto
"Maak maar een foto" ben ik nu geneigd te denken. Een schilderij moet me aanspreken op de emotie die het over het afgebeelde onderwerp weet te los te maken. De gelijkenis is daarbij wat mij betreft geen belangrijk aspect bij die emotie. Natuurlijk is het razend knap wat sommige mensen met die gelijkenis weten te doen. Maar ik ben nieuwsgieriger wat de kunstenaar nu voelde toen hij of zij die gelijkenis zo weergaloos vastlegde.
Een museum voor moderne kunst doet meestal geen enkele moeite om kunstwerken met een goede gelijkenis te tonen. Misschien spreken die musea me daarom zo aan?
